Ik zal een jaar of 26 geweest zijn. Zat TV te kijken en plots kwam daar, in een docu, de bedevaartplaats Santiago de Compostela voorbij. Alleen al bij het zien van de beelden ging er iets bij me 'aan'. Ik heb niet eens precies geregistreerd wat er allemaal werd verteld, ik weet alleen dat direct wist: "Hier móet ik naartoe".
Maar ja... ik was (en ben nog steeds) zo sportief als een couch potato dus ik zag mezelf nog niet wandelend of fietsend de camino doen. Ik voelde me dan wel direct een pelgrim, maar ik vond dat het ook best met de auto kon!
Ik had destijds een goede vriend, een collega. We communiceerden op dezelfde golflengte en hadden een bijzondere klik. Toen ik hem vertelde over Santiago zeg hij direct: "Maak je vakantiedagen in orde, we gaan!"
En zo gingen we op pad, voor een dag of 12. Onze pelgrimstocht begon met een bezoek aan le Mont St. Michel. Onderweg kwamen we bij vele bijzondere, heilige plaatsen.
Een prachtige reis, door de Franse Pyreneeën en bij San Sebastián de grens over naar Spanje. Via Baskenland en Cantabria naar Galicia. Wat een fantastische tocht! We hebben steden aangedaan: Bilbao, Santander, Oviedo. De landschappen waren geweldig, van bergachting tot enorme lege vlakten waar het wemelde van de ooievaars. Landbouwgebieden waar de tijd leek te hebben stilgestaan.
We deden eeuwenoude kleine dorpjes aan waar nog anderhalve man en een paardenkop woont. Waar je in de dorpskroeg met open armen wordt ontvangen en je de beste plaatselijke wijnen en herbergiers-maaltijden voorzet krijgt. Waar je met de dorpsoudsten in je beste Spaans (ik sprak destijds een aardig woordje weg van deze heerlijke taal) vurige discussies voert en van wie je uitgelegd krijgt waar het symbolische visje eigenlijk vandaan komt. Ik voelde me als een vis in het water, ik genoot met volle tegen. Wat was ik hier thuis zeg!
En we kwamen aan in Santiago de Compostela. Wat er toen gebeurde, zal ik nooit meer vergeten.
Ik liep het enorme plein vóór de kathedraal op. Ik voelde me al direct opgetogen, een soort verwachtingsvol gevoel. Er gleden allerlei soorten emoties over mijn gezicht die ik niet allemaal kon plaatsen. En zo stapte ik de kathedraal binnen. Ik keek om me heen, bewonderde de enorme plek waar alles blijkbaar samenvalt.
Het volgende moment, totaal onverwacht, stroomden de tranen over mijn wangen. Ik voelde een enorm verdriet dat vervolgens plaats maakte voor enorme blijdschap. Het voelde alsof ik nu iets had afgemaakt wat me eerder niet gelukt was.
Dankbaarheid, triomf, nederigheid, vreugde. Ik voelde alles tegelijk!
Men zegt vaak dat de camino de Santiago - of enige andere bedevaartstocht - gaat over de weg ernaar toe, en niet over de bestemming. Ik geloof inderdaad dat zo'n tocht enorm veel met je doet. Maar laat je door zo'n uitspraak niet misleiden of tegenhouden om dezelfde tocht op je eigen manier te doen. Wanneer je tot in je cellen vóelt dat je ergens naartoe getrokken wordt, geef dan gehoor aan deze uitnodiging! Zoals het voor jou past.