Hier zit ik dan. Ik bevind mij in een van mijn happy places. Boven op een heuvel in de Dordogne met om mij heen niets dan natuur en ruimte. Bomen, het weiland, de heuvels met de akkers, stokoude boerderijen. De vallei in de verte. Het is snikheet en de pergola op het terras van het huis biedt weinig verkoeling.
En het is stil. Heel. Stil.
Ik moet een beetje om mezelf grinniken want ik merk dat ik last heb van de stilte. Ondanks dat ik mijn cliënten altijd vertel dat in de stilte de antwoorden liggen, heb ik nu dus zelf last van de stilte. En dus ga ik zitten om zelf stil te worden. En te voelen, te kijken waar het ongemak zit.
Ik merk dat ik ongemakkelijk word bij het idee van dit grote huis boven op de heuvel, waar ik alleen ben. Het voelt kwetsbaar. Onveilig? Een beetje. Spannend, dat vooral. Met name wanneer het donker wordt. En wanneer ik boven ben en dus geen (over)zicht heb op het afgelegen landgoed en de deuren die openstaan. Maar in al die jaren dat ik hier nu kom heb ik me nog nooit onveilig gevoeld, is er nog nooit iets gebeurd, is er nog nooit een ongenode gast op komen dagen. Dus vanwaar dat spannende gevoel? Ik denk dat het zit in het feit dat ik hier alleen ben. Net als bij sommige dieren, is er het gevoel van ‘safety in numbers’. Als je met meer bent, ben je minder kwetsbaar. Maar het gaat ook over het feit dat wanneer ik hier met meerdere mensen ben, die stilte er niet is.
Terug naar de stilte dus. Wat schuilt er nog meer in het ongemak van deze stilte?
Niet weten wat zich aandient, misschien? Of wacht, nee. Ik merk dat -door het vorige te benoemen- het ongemak van de stilte is gedraaid naar nieuwsgierigheid. Juist naar datgene wat zich aandient wanneer ik nog stiller word. Het is Mind die zich wat ongemakkelijk voelt, realiseer ik me. Die zorgt voor 'lawaai', voor ruis. Want hé: het is al 12uur geweest dus je moet even wat lunchen. Hoor je de vliegen om je heen, irritant hè? Oh en bedenk wel dat je hier naartoe bent gekomen met bepaalde plannen en verwachtingen dus doe daar dan wel even je best voor hè? Hoe zou het nu met Samsara gaan? Ze begint nu aan haar derde week in Zuid-Afrika bij haar oma. Ik zou wel even willen teleporteren daar naartoe.
En juíst de stilte doet me realiseren dat ik helemaal niet hoef te lunchen, want mijn lichaam geeft vanzelf wel aan wanneer het tijd is. Die vliegen? Ik haal mijn schouders op. Dat is nu eenmaal het geluid dat vliegen maken. De plannen en verwachtingen waarmee ik naar hier ben gekomen zullen vanzelf de vorm aannemen zoals het bedoeld is. In plaats van ze te kaderen binnen deze paar dagen geef ik ze de ruimte om zich aan te dienen. En Samsara? Ik weet dat ze het fantastisch heeft en dat zij óók haar eigen ruimte nodig heeft om zich te ontplooien tot wie ze is. Daar heeft ze haar moeder niet bij nodig als vlieg aan de muur.
Dus. Ga ik rustig achterover zitten en geniet ik van de stilte. Nieuwsgierig naar wat komen gaat. Zonder verwachtingen en met een open hart.