Spiritual loneliness...Wat een prachtige term! En tegelijkertijd: wat een verdriet schuilt hier achter. Ik hoorde deze 2 woorden niet zo lang geleden voor het eerst.
Bitterzoet. Zoet, omdat ik in gesprek was met mijn zielsmaatje. Eindelijk! Nadat we elkaar 12 jaar geleden zo tragisch hadden moeten loslaten, was nu het moment gekomen dat we elkaar hervonden. Maar zo bitter, omdat hij me vertelde, dat hij in de afgelopen 12 jaren een leven leidde waarin het overheersende gevoel dat van spiritual loneliness is geweest.
Spiritual loneliness. Laat die woorden eens op je inwerken…
We horen momenteel zo veel over eenzaamheid. Er zijn nog nooit zo veel mensen eenzaam geweest als nu. En doorgaans gaat dat over sociale eenzaamheid.
Maar spirituele eenzaamheid… daar staan we eigenlijk nooit bij stil. Tenminste, ik niet! Maar nu ik deze woorden hoorde uitgesproken worden, raakten ze mij tot in de kern van mijn hart. Want afgezien van het feit dat het mijn zielsmaatje was, die uitlegde dat hij de afgelopen 12 jaar leed aan spiritual loneliness, realiseer ik me dat hij niet de enige zal zijn.
Hoeveel mensen zouden er zijn die momenteel in een proces van groei zitten waarbij spiritualiteit, intuïtie, leven-vanuit-je-hart, een hoofdrol spelen, en die geen klankbord hebben bij de mensen in hun vertrouwde omgeving? Niet kunnen sparren over de fase waarin zij zitten? Behoefte hebben aan gesprekken over grote (levens)vragen? Advies zoeken over het pad dat ze (willen) bewandelen? Simpelweg begrepen willen worden wanneer zij het hebben over spiritualiteit en wat dat voor hen betekent?
Maar ook mensen die al een tijdje het pad van het grote ontwaken bewandelen kunnen het gevoel van spiritual loneliness ervaren. Simpelweg omdat zij geen mensen in hun directe omgeving hebben die dezelfde ervaringen (her)kennen, delen, doorleven.
Hoeveel mensen zouden dat zijn? Ik denk dat dat er heel veel zijn.
Ervaar jij spiritual loneliness?