Ik werd wakker en werd direct getrakteerd op een overpeinzing. Ik zou gaan schrijven voor een platform met een enorm bereik en dat zorgde ervoor dat ik alweer een paar dagen geplaagd werd door een o zo bekend thema in mijn leven: me niet gehoord en gezien voelen. En dit is een bijzonder hardnekkige. Te meer omdat parallel aan dit thema namelijk de angst zit om wél gehoord en gezien te worden. Hmmm, nogal tegenstrijdig, nietwaar?
Die twee angsten lijken mijlenver uit elkaar te liggen, maar in feite gaan ze hand in hand. Want door de pijn, het verdriet en onbegrip van het niet gezien en gehoord worden, besluit je op een dag om dan ook maar onder de radar te blijven. En hoe langer je dat doet, hoe spannender het wordt om jezelf dan wél te laten zien en/of horen.
Want niemand zit toch op jou te wachten? Niemand vindt het toch interessant om te horen wat jij komt vertellen? En zo draait op een gegeven moment de ene angst om de andere heen. En in the process kun je zelf niet meer je eigen grootsheid zien.
Misschien herken je het wel? En dan wellicht niet per se op het pijnpunt van gehoord en gezien worden, maar wel op andere gebieden? Het (h)erkennen van zo’n pijnpunt, zo’n trauma is al een flinke stap in de richting van heling en integratie daarvan. Zodra je (h)erkent dat zo’n pijnpunt jou belemmert in je groei of in het zijn wie je het liefst wil zijn, kun je ermee aan de slag. De blokkades willen duidelijk opgeruimd worden.
Hoe bereid was ik om deze pijnpunten aan te kijken? Ik kan je zeggen: ik heb er heel wat werk op gedaan, variërend van boeken en specialisten tot ademwerk en energiewerk. En van Akasha readings tot hypnotherapie en EMDR. Al deze methodes en werkwijzen hebben mij ongelofelijk veel inzichten gebracht. Herinneringen uit vorige levens hebben mij geleerd waar delen van deze pijn en onzekerheid mede vandaan komen. Adem- en energiewerk hebben soms letterlijk dingen losgeschud en hypnotherapie en EMDR hebben emoties losgeweekt van de gebeurtenissen. De scherpe randjes ervan afgehaald. En steeds kwam er een nieuw stukje van dat pijnpunt dat gezien wilde worden. Alsof ik mezelf als een ui aan het afpellen was. Laagje voor laagje. Ieder laagje wilde gezien worden. En ik zag het. De ene keer mocht ik het loslaten. De andere keer mocht het geheeld worden. En altijd mocht het geïntegreerd worden in mijn huidige leven. Of het nu te maken had met gebeurtenissen uit vorige levens of met gebeurtenissen uit mijn huidige leven, het wilde altijd gezien en geïntegreerd worden. Alles hoort bij mij, het zijn ervaringen die mijn ziel heeft doorgemaakt. En dat mag er allemaal zijn. Maar nu zonder de emoties en de -soms letterlijke- pijn.
Iedere keer dat er weer een laagje was afgepeld dacht ik: “Zo! Nu is het wel klaar, nu kan ik die pijn achter me laten en vol in het licht stappen!” Haha, yeah right! Tot het volgende laagje zich aandiende. Ik werd er soms horendol van.
Totdat ik mij realiseerde dat ik tot nu toe alle schuldvragen en oplossingen buiten mijzelf had gezocht. Gebeurtenissen en personen in mijn huidige en vorige levens waren de oorzaak van de pijn die mij ervan weerhield mijn leven te leven zoals ik dat het liefst wil. Andere mensen en methodes hebben mij geholpen de laagjes af te pellen (en ja: die bereidheid kwam dan wel bij mij vandaan, maar het ‘hoe’ zocht ik buiten mijzelf). En dat, terwijl ik wéét dat alle antwoorden en oplossingen in jezelf zitten.
En de overpeinzing werd een moment van inzicht. Want bij het laagje voor laagje afpellen van mijn ui was ik nu bij mezelf uitgekomen. Mijn eigen, naakte zelf. Mijn kern. Ik begreep ineens dat het allerbelangrijkste bij mij vandaan moest komen. Want: als ik mezelf niet zie en hoor in al mijn grootsheid, hoe kan ik dat dan van een ander verwachten? Jezelf zien en horen is de allerbelangrijkste stap!
De oplossing ligt uiteraard ook bij mij: door mijzelf te vergeven voor het feit dat ik mij niet eerder heb gezien en gehoord. Door mijzelf te beloven om mij vanaf nu te zien en naar mezelf te luisteren.
Nu kun je je afvragen of het daadwerkelijk zo simpel is: jezelf vergeven en een belofte doen. In de kern is het inderdaad zo simpel. Voorwaarde is wel dat je dit ook vanuit je hart doet. Je moet het echt voelen. En dat zal wellicht in het begin niet altijd gemakkelijk zijn. Ook daar zit een stuk bereidheid: het beperkende loslaten om het nieuwe te omarmen. De liefde voor jezelf te voelen. Want de liefde is zó’n enorm krachtige heler! Kleine stapjes. Naar jezelf toe bewegen.
Wil dit zeggen dat er nu helemaal geen laagjes meer te pellen zijn en je nu -dus- full speed vooruit kan? Dat weet ik niet.
Wat ik wel weet, is dat wij altijd ons best kunnen doen om vooral ook zelf aan de oplossing van onze blokkades, overtuigingen, pijn te blijven werken. En daarbij zal ongetwijfeld wel eens de vraag rijzen: “Welk verhaal blijf je jezelf vertellen?” Hoe bereid ben je om sommige overtuigingen en patronen ook daadwerkelijk los te laten? Daarnaast kunnen nieuwe gebeurtenissen, ervaringen en trauma’s er weer een nieuw schilletje omheen leggen. Maar je bent je nu wel bewuster geworden van de processen die bij jou intern spelen, de dynamieken waar jij mee te maken hebt. Als je bereid bent om dat iedere keer te zien, zijn de laagjes steeds makkelijker los te pellen en kun je er makkelijker mee dealen.