Dit is Pip. Pip is mijn graadmeter.
Hoe meer ik in alignment ben, hoe dichter Pip bij me is. Pip is al ruim 8 jaar bij ons, maar ik heb pas sinds afgelopen mei ontdekt hoezeer zij mijn graadmeter is.
Tot maart 2020 heb ik altijd in het onderwijsmanagement of bedrijfsleven gewerkt. Ik holde van hot naar her, had het altijd druk, maar zelden met een duidelijk doel. Totdat ik in maart thuis kwam te zitten als direct gevolg van de huidige crisis. Hoewel… achteraf had ik het ook wel een beetje over mezelf afgeroepen, want in de maanden vóór maart had ik al vele malen tegen mijn man geroepen: “Ik zou zó graag eens een 6 maanden sabattical willen!”.
Be careful what you wish for, want ik kreeg hem dus, die ‘sabattical’.
En daar was ik dankbaar voor! Want man, wat had ik mezelf eigenlijk gemist! Ik ontving mijn ontslag met open armen en ik keerde naar binnen, verstilde. Wat een rust.
En Pip kwam een stukje dichterbij. Ze is nooit een schootkat geweest, maar ze zocht me op. Zat ik op de bank, dan kwam ze, weliswaar aan de andere kant, op de leuning zitten.
En vanuit die rust voelde ik dat het weer terug kwam: mijn verbinding met Universe. Die was er altijd al, van jongs af aan is me dat met de paplepel ingegoten. Maar ik had het heel lang genegeerd. En ik begon weer te schrijven. Vanuit verbinding. Eerst in gesprek met mijn Gidsen en later vanuit de Akasha Kronieken. De verwondering! Ik mocht een handboek gaan schrijven. Voor jongvolwassenen. Om ze terug te leiden naar hun authentieke Zelf. Over hoe ze weer in verbinding terug komen met hun hart en vandaaruit keuzes mogen maken.
En Pip kwam nog een stukje dichterbij. Ze lag inmiddels naast me op de bank te slapen.
Vervolgens viel ik eruit. Uit mijn flow. Even maanden niks. Gehangen, gelummeld, genegeerd wat gehoord en gezien wilde. Kont tegen de krib. Want nu moest ik iets met dat handboek. Next level (ver)binding, zeg maar. Ik durfde niet.
En Pip verdween. Kwam niet eens meer bij me op de bank. Waarschijnlijk baalde ze net zo hard van mij als ik van mezelf.
Maar nu! Wauw. Sinds een paar weken ben ik back in business! Ik heb mezelf weer even herinnerd aan wat ik hier ook alweer kom doen in dit leven. Heb een paar schoppen onder mijn kont gekregen (thanks guys) en ik doe wat ik moet doen. Ik speel niet langer verstoppertje, ik ga als een malle, ben weer aan het schrijven. Voor mezelf en voor anderen. Ik ben aan het delen en bouwen en het voelt fantastisch. Alles valt als puzzelstukjes in elkaar. Magie is wat er gebeurt momenteel en dat geeft me vleugels.
Overgave en vertrouwen in Universe zijn de sleutels. Loslaten en merken dat je gedragen wordt.
En Pip? Zodra ik op de bank plof krult ze zich heerlijk op in mijn schoot en gaat liggen slapen. Vol overgave en vertrouwen.