Ken je dat? Zit je net in een heerlijke stroom waarin alles in je leven gaat zoals het bedoeld is, vanuit overgave en vertrouwen in Universum. Puur vanuit intuïtie. En dan: BAF! Mind takes over. En die bedenkt allerlei redenen waarom je zou moeten stoppen met leven vanuit je hart, met doen waarvoor je hier bent. Ik noem het flow stoppers.
Flow stoppers zijn soms mijn grootste vijanden. Valkuilen. Dat klinkt zachter.
Het ironische is dat ik zelf degene ben die deze flow stoppers de ruimte geeft. Want die flow wil eigenlijk helemaal niet gestopt worden. Net als een rivier wil deze blijven stromen. De ene keer stroomt zij snel en lijkt mijn leven zich in één vloeiende beweging in de juiste richting te begeven. En dan kalmeert de stroming en kabbelt het water rustig door, alsof zij de rivier de kans wil geven even op adem te komen alvorens weer full stream vooruit te gaan.
En juist die kalme stroming is mijn uitdaging. Dan val ik dus volledig uit de flow. Dan stopt het. Dan installeer ik me in een hoek van de bank met koffie, mijn telefoon en de televisie. Dan ben ik niet meer vooruit te branden en verlies ik voor mijn gevoel alle verbinding met het Universum. Alsof ik die flow terug geef aan Universum: ‘Daar! Hier heb je je flow weer terug. Ik speel even niet meer mee’.
Daarin sla ik door.
Want ‘even niet meer meespelen’ is helemaal niet erg. En soms zelfs gewoon nodig om weer eens je benen op de grond te voelen. Om je heen te kijken en te zien wat je allemaal bereikt hebt. Om te voelen hoe je dit en de volgende stappen gaat integreren in je aardse leven. Om op te laden, je voor te bereiden op de volgende stroomversnelling.
Spelen. Met de stroming mee. En de flow stoppers ombuigen van valkuil tot voedingsbodem.